Rozdział 1

Rozdział 1: Szara owca i złoty wilk.

Dziewczyna.

Jak nie dziewczynka – na oko dałbym jej z 15 lat, może trochę więcej. Ubrana była w długą, niebiesko-czerwoną bluzę z krótkimi rękawami, pod spodem mając najwidoczniej bluzkę z długim, czarnym rękawem. Żeby nie było, że tylko ciuchem się zainteresowałem – bo był on wyjątkowo charakterystyczny i dziwny, jak na kogoś, kto spaceruje sobie swobodnie po budynku wojska – samą dziewczynką również się zaciekawiłem.

Miała długie, szare włosy, spomiędzy których wystawały blond pasemka. Związane były one w wysokiego kucyka, który powiewał lekko, gdy szła do przodu. Miała również grzywkę, coś w rodzaju mojej, ale bardziej zaniedbaną, dłuższą, wyglądającą jakby momentami jej przeszkadzała.

Modelką nie była, miała ciałko tu i ówdzie, ale takie, jak na dziewczynę przystało, czyli jest na czym oko zawiesić i na górze, i na dole. Na górze – przede wszystkim. Po dłuższej chwili takiego zawieszenia jednak wróciłem do jej twarzy, obserwując jej zachowanie.

Wyglądała na smutną. Albo niezadowoloną. Sam nie wiem, ciężko było określić emocje z jej wyrazu twarzy. Ale jednego byłem pewien, co sprawiło, że na chwilę wyrwałem się z tego pokoju i przeniosłem się do magicznej krainy rozkojarzenia jak po zbyt długim przebywaniu w pokoju pełnym oparów z paliwa.

Miała naprawdę hipnotyzujące, czarne oczy.

Widziałem je przez chwilę, gdy spojrzała w moją stronę, po tym, jak zatrzymała się przed biurkiem Pułkownika. Były trochę puste, jakby bez życia, ale jednak przyciągały. Przede wszystkim innością, w końcu w Amestris najczęściej widzi się oczy koloru niebieskiego.

Nie była to taka czerń, jak oczy Mustanga, była ona bardziej…delikatna?

Zresztą, nieważne, to tylko mała dziewczynka. Interesująca, mała dziewczynka.

-Grey, tak? –usłyszałem po chwili głos Płomyczka, który zabrał się za wypełnianie jakichś papierków –Trochę smutne imię, skąd twoim rodzicom wpadł taki pomysł do głowy?

-Mamie podobał się kolor moich włosów. – dziewczynka odpowiedziała na pytanie. Miała delikatny, ale stanowczy głos, również niewykazujący większych emocji

-Nie jest to za piękne imię. Brzmi bardziej jak dla chłopaka. –dodała po chwili, ponownie ukradkiem spoglądając na mnie.

-Dobrze…, czyli wszystkie dokumenty już poodbierałaś? Przyszłaś już tylko po zegarek, co? Eh, dziewczyno, taka młoda jesteś, i po co ci się w to bawić…-Mustang wyciągnął z szuflady jakiś pakunek i podał Grey, która wyciągnęła z niego srebrny zegarek, który dostaje każdy Państwowy Alchemik.

Państwowy Alchemik…

-Pojebało cię do reszty, staruszku? – powiedziałem bez namysłu, spoglądając na Roya z pogardą

–Robisz z niej wojskowego kundla?

-Sama się zgłosiła, zdała testy celująco, praktyczny trochę gorzej, ale ma mieć szkolenia…zresztą, całkiem ambitna jest…

-Ile ona ma lat? 13? – prychnąłem ze zniesmaczeniem. –Dobra, ja byłem młodszy, ale myślałem, że nauczyliście się już, że branie dzieci do wojska zwykle dobrze się nie kończy.

-Mam 16 lat…-usłyszałem nieśmiały głosik, który przerwał moje wywody na temat zaistniałej sytuacji.

-Wyglądasz na maksymalnie 15, ale to nie zmienia faktu, że jesteś niepełnoletnia. –kontynuowałem –Zresztą, podobno słabo u ciebie z praktycznym zastosowaniem alchemii, więc, powiedz mi szczerze, na co ty się niby przydasz w wojsku? Zginiesz na pierwszej-lepszej misji. Albo i przed misją, wiesz jak niebezpiecznie jest w Centrali?

-Daj jej spokój Ed, to nie jest…twoja sprawa…-tym razem Roy mi przerwał, więc spojrzałem ponownie w jego stronę. Uśmiechał się dość podejrzanie, tak, jakby coś knuł przeciwko mnie. Albo już uknuł.

-Mówisz, że ci się nudzi, tak?

No tak, nudzi mi się. Co to ma do całej sprawy? Teraz zajmujemy się nie mną, a tym dzieciakiem.

-Będziesz ją szkolił –powiedział stanowczo, wypełniając jakiś dokument, po czym podbił go pieczątką.

-Chyba śnisz, Płomyczku –wstałem z zamiarem wyjścia, i gdy pociągnąłem już za klamkę, Mustang odezwał się znowu, mówiąc coś, za co mógłbym go zabić, albo coś w tym rodzaju, pobić, zadźgać. Dorwał mi się do resztek sumienia.

-Wiesz, można wysłać ją bez szkolenia, jak chcesz. Ale jeśli coś jej się stanie, to będzie wina braku doświadczenia i pomocy ze strony innych. A raczej…

-Tak, tak, moja wina, całe zło świata zwal na mnie. –kopnąłem w drzwi –Nudzi mi się, ale nie aż tak, żeby kogoś uczyć! –odwróciłem się i podszedłem do jego biurka –Pułkowniku, ty mnie znasz. Ja nie mam cierpliwości do ludzi.

-I jak ty chcesz się dzieci dorobić?

-Na całą wiedzę tego świata, idioto, mam 18 lat, czy ja wyglądam na osobę, która planuje zakładać rodzinę?

-Wyglądasz na takiego, który przypadkiem sobie zmajstruje…

-Kończ, waść, wstydu oszczędź. –westchnąłem z politowaniem. Nie miało być ckliwie czy zabawnie, miało być poważnie, ale ludzie jak widać nie współpracują.

Usiadłem znowu na kanapie, a raczej położyłem się na niej. Grey stanęła obok niej i spojrzała na mnie, uśmiechając się lekko, prawdopodobnie tylko z grzeczności.

-Bardzo panu dziękuję.

-Jakie panu, jakie panu, jestem od ciebie starszy o dwa lata, dziewczynko –odpowiedziałem, przejeżdżając ręką po twarzy.

-To jak mam mówić? –spytała. Taka duża, a taka głupia.

-Po imieniu. Edward, Ed, jak wolisz.

-Stalowy Alchemik? Oh…to…pewnego rodzaju zaszczyt być u ciebie na szkoleniu…ym…Senpai.

-Senpai mogłaś sobie darować.

-Nie lubię mówić do ludzi po imieniu –poprawiła lekko włosy, które osunęły jej się wcześniej na twarz –To jest zbyt duże spoufalanie się.

-To raczej coś normalnego –przestawiłem się z pozycji leżącej na siedzącą –Spoufalanie się to fajna sprawa, powinnaś to wiedzieć, masz 16 lat, taki wiek co się raczej do ludzi garnie.

-Nie przepadam za ludźmi –uśmiechnęła się w dziwny sposób –Odchodząc od tematu, kiedy zaczniemy szkolenie?

-Od dzisiaj jesteś pod jego łaską, Grey –Mustang wtrącił nam się do rozmowy, również „uśmiechając się” w ten jego specyficzny sposób.

I w ten sposób zostałem wrobiony w bycie niańką dla jakiejś małolaty.

Na razie się nie rozkręciło, wiem. Ale jeśli ktos to wogóle czyta - od rozdziału drugiego będzie lepiej.